Uroki Paryża cz.3

Kiedy tak sobie jadłyśmy i ja prowadziłam swój monolog nagle drzwi do baru otworzyły się z impetem i do środka wpadł... wysoki, dosyć szczupły mężczyzna o ciemnych włosach i bystrym spojrzeniu. Ubrany był w czarny garnitur, a na głowie miał kapelusz z melonikiem na środku. Od razu podbiegł do naszego stolika i agresywnie podniósł Mariannę z krzesła.

- Co tutaj do diabła robisz!? Ja cię szukam po całym świecie, a ty sobie przyjeżdżasz na wakacje do Paryża i urządzasz sobie pogaduszki z tymi małolatami! – wykrzyknął na cały bar nieznajomy mężczyzna.

- Ja… ja… musiałam wyjechać. Ciebie nigdy nie było w domu, a ja nie… nie mogłam dłużej pozostać w Polsce. – z trudem wyjąkała kobieta.

- A to niby dlaczego!?

- Nie… nie mogę ci teraz tego wytłumaczyć… Ja naprawdę chciałam się z tobą skontaktować, ale… ale…

- Ale co!? Dobra, nic mi nie mów! A co to jest za dziecko?

- To moja, to znaczy nasza córka. Ma na imię Julia, a na drugie…

- Co!? Nasza córka? Chyba twoja… Pamiętasz jak się umawialiśmy? Bez żadnych dzieci!

- Ale co miałam zrobić?

W tym momencie nieznajomy zaczął ją szarpać i wykrzykiwać całkiem niezrozumiałe rzeczy. Nie wiedziałam, jak mam na to zareagować, ale Pola zachowała zimną krew i przejęła inicjatywę.

- Przepraszam, nie może pan tak się zachowywać! Jest pan w miejscu publicznym i zaraz zawiadomię policję. I proszę ją puścić!

- A co mi zrobisz?! To moja żona i mogę z nią robić co mi się podoba. Dotarło?! A teraz pozwólcie, że zabiorę Mariannę do naszego domu w Polsce.

- Nigdzie pan jej nie zabierze! – Tym razem nie mogłam już wytrzymać i włączyłam się do kłótni.

- Słucham?

- Pan jej nigdzie nie zabierze, chyba że ona sama tego pragnie.  

- Nie mam pojęcia, kim ty jesteś, ale nie możesz mówić mi co mam robić. Marianna wychodzimy!

- Ale… ale co z dzieckiem? – wystraszonym głosem zapytała kobieta.

- Zostaw je tutaj… Te miłe dziewczynki na pewno się zajmą twoją córką.

- Ale…

Marianna nie mogła już dokończyć, ponieważ mężczyzna pociągnął ją agresywnie za płaszcz i wyprowadził ją z baru. Chciałam za nimi pobiec, ale Pola mnie powstrzymała. Jednak ja wiedziałam, że trzeba coś z tym zrobić. Kobiecie mogło stać się przecież coś złego.

                                                                         ***

- Pola… - zaczęłam rozmowę, kiedy wracałyśmy do pokoju hotelowego. – Co się teraz stanie z dzieckiem?

- A bo ja wiem…

Szłyśmy w milczeniu przez pozostałą drogę. Kiedy weszłyśmy do hotelu coś mi się przypomniało. Nie chciałam o tym mówić siostrze, bo i tak wyglądała na zmartwioną. Perspektywa zajmowania się obcym dzieckiem, całkowicie ją przygnębiła. Pobiegłam szybko do naszego mieszkania hotelowego i cichutko weszłam do pokoju Marianny. Zaczęłam poszukiwania czerwonej walizki kobiety. Widziałam, ze coś jest tu nie tak. Tylko o co chodziło z tym całym sercem? Walizkę znalazłam dopiero po dziesięciu minutach w szafie. Położyłam ją na kolanach i przyłożyłam do niej ucho.

„Bije” – pomyślałam.

W tym momencie drzwi pokoiku się otworzyły i w progu ukazała się moja siostra. Miała jeszcze bardziej przybitą minę niż trzydzieści minut temu.

- Co… ty robisz Ada? Przecież to nie twoje, zostaw to.

- Pola! Przecież tam w środku jest ludzkie serce!

- A co mnie obchodzi,  co jakaś kobieta nosi w walizce? Ale nie przyszłam o tym rozmawiać. Julka… ona… ona zniknęła!

- Słucham?

- Kiedy siedziałam sobie w saloniku hotelowym i położyłam ją na sąsiednim fotelu i poszłam na chwilę do toalety. Jak wróciłam już jej  nie było. Recepcjonistka powiedziałam mi, że nikt się tu więcej nie pojawił.

- Przecież sama nie uciekła! Ona ma tylko cztery miesiące!

- Musimy o tym zapomnieć… Jutro wracamy do domu. Nie będę dłużej tego znosić. Gdybyś nie przyprowadziła tej kobiety do domu to wszystko by było normalnie.

- Ale…

- Żadnych ale! Ja tak zadecydowałam i koniec kropka!

                                                                          ***

Tej nocy położyłam się spać dosyć późno. Wydarzenia dzisiejszego dnia ciągle chodziły mi po głowie. Do tego wszystkiego doszło jeszcze zaginięcie Julki, a Pola chce po prostu od tego uciec. I co bedzie dalej? Co się stanie z Marianną. Zostałyśmy wplątane w tą sprawę i musimy z niej wyjść, ale zwycięsko. Kiedy nareszcie zasnęłam była może druga nad ranem. Około trzeciej obudziło mnie głośne pukanie do drzwi naszego mieszkania. Pola także bardzo szybko zerwała się z łóżka. Moja siostra podeszła do drzwi i zajrzała przez judasza. Stała tam przez jakąś minutę całkowicie bez ruchu. 

- Pola... - zaczęłam. - Co się dzieje? Przemyślałam to wszystko i doszłam do wniosku, że musimy rozwiązać tę zagadkę. Pola?

- Przecież tam jest...

Wiem, że trochę krótkie, ale wena skończyła mi się właśnie na tym momencie. Resztę pozostawiam Loli... ;) Przepraszam za literówki i brak przecinków, które na pewno gdzieś tam dojrzycie. ;D