Magicza czwórka i tajemnice Nelki cz.17

Kornelia słyszała jak Daniel zachichotał, a potem skupiła się na zjawisku dziejącym się przed Kają. Już po chwili zobaczyła... Ducha własnej matki! Aż ją zatkało. Mama spojrzała na nią z czułością.

 - Witaj kochanie. - powiedziała kojącym głosem ducha.

                                                  ***

- Ma…ma…mama? – wyjąkała Kornelia, z trudem powstrzymując łzy.

- Owszem, to ja. Jestem tutaj, aby pomóc Ci, ponieważ sama nie dałabyś sobie rady. Czy moglibyście zostawić nas same?

Kaja, Michał i Daniel posłusznie odeszli na drugi koniec polany i zakłębili się w rozmowie. Przez moment Nela nie wiedziała, co ma powiedzieć. Wszystkie zdarzenia działy się za szybko.

- Za dużo pytań, za mało odpowiedzi, prawda? – zapytała mama.

- Nie mogę nad tym wszystkim nadążyć. Wyjaśnisz mi wszystko od zera?

Mama się uśmiechnęła.

- Widzisz, to ty musisz do wszystkiego dojść. Ja nie mogę Ci nic zdradzić.

- Dlaczego? Dlaczego wszyscy komplikują mi życie?

- Życie nie jest bajką i zdarzają się trudne chwile. Ty jesteś wyjątkowa i jeszcze wiele razy narazisz się na niebezpieczeństwo.

- To co mam robić, skoro nie chcesz mi nic wytłumaczyć.

- Sprawa jest prosta: musisz pokonać Twojego ojca!

W tym samym czasie…

- Gdzie jest Kornelia!? – wykrzyknęła Gabrysia na cały głos. – Lądujemy!

- Musimy po nią wrócić, nie ma innego wyjścia. – powiedział rozgorączkowany Darek. – Mam pomysł!

- Co chcesz zrobić?

- Nie co ja chcę zrobić, tylko co ty zrobisz. Przecież masz moc teleportacji, sprawdzałaś jeszcze w domu. Pomyślisz o Neli i już jesteś tam gdzie ona.

- Nie mogę być pewna, że do niej trafię. Jest to ryzykowne.

- Po to tu jesteśmy chyba. – stwierdził chłopiec. – Musimy wiedzieć, co się dzieje z Kornelią, ona jest w niebezpieczeństwie.

- A ty co będziesz robił w tym czasie?

- Przepraszam, ja też tu jestem! – wykrzyknęła Mona.

- Wy zostaniecie tutaj i poczekacie na mnie, jasne? – zaproponowała Gabriela i bez odpowiedzi swoich towarzyszy po chwili zniknęła.

                                               ***

Kornelia była trochę wstrząśnięta. Kiedy dowiedziała się o planach matki, totalnie ją zamurowało. Dobrze wiedziała o tym, że ojciec, nawet jak ucieknie, on ją prędzej, czy później dorwie. Nie zdawała sobie tylko sprawy, że to ona musi cos z tym zrobić.

- Mamuś, co mam zrobić?

Nie odpowiedziała. Widać było, że czemuś się przysłuchiwała, jakby czegoś się spodziewała. I się nie myliła. Po chwili parę metrów przed Nelą stanęła Gabrysia.

- Mamo, czy to ty? – szepnęła.

- Tak, to ja. Skąd się tu wzięłaś?

- Musiałam wykorzystać trochę swojej mocy, aby odnaleźć Kornelię, która poszła szukać swojego durnego wilka.

- On nie jest durny! – wrzasnęła Nela.

- Dziewczynki, nie kłóćcie się! Kaja, Michał i Daniel podejdźcie do nas.

Dzieci posłusznie podeszły do ducha mamy dziewczyn.

- Wiecie, jaki jest plan?

Wszyscy równocześnie skinęli głowami. Kornelia wiedziała, że nic z tej rozmowie dobrego nie wyniknie, usiadła na głazie i zaczęła płakać. Kiedy nareszcie się otrząsnęła, mama zaczęła wyjaśniać plan. Akcja miała być dosyć kontrowersyjna i niebezpieczna, ale Nelka na nią przystała. Miała ona zakraść się do domku, gdzie przebywa ojciec i… zawrzeć z nim układ, w efekcie którego możliwe, że straci moc.

- Spokojnie kochanie, nic ci się nie stanie, jeśli uda nam się przygotować miksturę śmierci na czas. Ty niestety w tym czasie, musisz zacząć działaś, bo ten oszust się czegoś domyśli.

- Mamo, ale ja się boję…

Kobieta zamiast zacząć ją pocieszać przytuliła dziewczynkę. Nelka jeszcze nigdy się nie czuła tak spokojnie, ale po chwili zdała sobie z czegoś sprawę.

- Ale… ale mamo, ty… ty jesteś duchem i… i dlaczego możesz mnie przytulać.

Mama się uśmiechnęła i nic nie powiedziała. To musiało znaczyć tylko jedno, ale do końca Kornelia nie była pewna, czy ma rację.

- Jestem duchem, ale czar zaczynać pryskać. Przed oddaniem mocy Gabrieli, wypiłam eliksir nieśmiertelnej wróżki.

- To znaczy, że przemienisz się we wróżkę?

- Tak, ale dosyć gadania, musimy zacząć działać. Kaja i Daniel idą po składniki do mikstury. Michał idzie przygotowywać kociołek, a ty i Gabrysia…

- Idziemy na spotkanie z ojcem.

- Kochanie, zaprowadź Kornelię do ojca i stój na czatach. Co by się tam stało, nie wchodź do środka. – zwróciła się do starszej córki kobieta. – A ty, wiesz co masz mówić, prawda? Żegnajcie, widzimy się po akcji.

Po chwili mama zniknęła. Gabrysia przyjęła postać konia, a Nelka wsiadła jej na grzbiet. Zaczęła się podnosić i po chwili leciałyśmy. Podczas lotu obie dziewczyny miały głowy zapełnione myślami i lękami. Nie było innego wyjścia, trzeba użyć najmocniejszej, nielegalnej broni…

Wiem, że bardzo dużo dialogów, ale ja lubię towrzyć takie opowiadania. Z góry przepraszam za wszystkie błedy ortograficzne, interpunkcyjne, stylistyczne i literowe. Jeśli macie jakieś zastrzeżenia to piszcie. ;)

I jedno pytanie: CZY JEST Z NAMI MILIONIOLIWKA? Jeśli nie to proponuję, aby Wolfa pisał dalej Fobos, a Uroki Paryża to już nie mam pojęcia. Proponuję to dlatego, że kolejka zaczyna stawać na jednej osobie.