„Magiczna czwórka i tajemnice Nelki cz.23”

- Tak! Wiedziałam, że podążając śladem Mony coś wyniucham! Chyba należą mi się wyjaśnienia kochane dzieci. – krzyknęła uradowana Zielka, schodząc z drzewa.

Skamieniali przyjaciele wpatrywali się w swoją wychowawczynię. Nie wiedzieli co mają robić, każdy myślał o tym samym. Najbardziej przerażona była Mona. Wiedziała, że to wszystko przez nią.

„Gdybym bardziej uważała to by nas nie przyłapała…” – myślała.

Przez dłuższą chwilę panowała cisza, ponieważ skrawek spódnicy nauczycielki zaczepił się o gałąź. Korzystając z nieuwagi kobiety, przyjaciele zaczęli się powoli cofać i później uciekać. Kiedy już zdawało się, że są w bezpiecznej odległości zatrzymali się na opustoszałej ulicy. Nie widząc w pobliżu żadnej żywej duszy, zdyszani usiedli na ławce.

- Przepraszam was, naprawdę nie wiedziałam, że Zielka mnie śledzi. Gdybym wiedziała, na pewno bym tu nie przyszła. Uwierzcie mi! – błagała Mona.

- Spokojnie, przecież nic się takiego nie stało. – zaczął pocieszać ją Michał. – To naprawdę nie twoja wina.

- Dobrze, ale wróćmy do konkretów, bo nie mamy za dużo czasu. – zaczął Darek. – Dlaczego powiedziałaś, że nie zmieniłaś przeszłości?

- No… bo nie zmieniłam! Ja… ja… to znaczy on mnie dopadł i było… no przesłuchanie. Ja… potem byłam w klasie i się do… dowiedziałam, że wy zginęliście… no i…

- Co? – wykrzyknęła Kaja. – Mów wyraźniej, bo nic z tego nie zrozumiałam.

Lecz nagle coś huknęło i tłumy ludzi zaczęło biec w ich stronę. Przerażeni przyjaciele nie wiedzieli co robić. Spoglądali na siebie z niepokojem, patrząc czy ktoś ma jakiś plan. Nagle wydarzyło się coś bardzo dziwnego. Cały tłum zniknął, jakby rozpłynął się w powietrze. 

- Mona, my musimy już wracać i zbadać o co tu chodzi. Zostań tu i zrób coś z Zielką, aby niczego się nie dowiedziała. – powiedział stanowczym głosem Darek.

- Ale… ale ona mnie zabije! Mogę z wami lecieć? Proszę! Błagam! Jak, ja jej wytłumaczę, że wy żyjecie? – Mona upadła na kolana i zaczęła ryczeć, jak małe dziecko.

- Nie mazgaj się! – wrzasnęła Kaja. – Ten tłum na pewno nie pojawił się tu bez powodu. Tego miejsca na pewno strzeże jakaś siła, którą my musimy odkryć. Lepiej będzie jak tu zostaniesz Mona…

- Sugerujecie, że to ja wszystko popsułam!? Wiedziałam, ale…

Lecz zanim dokończyła zdanie jej towarzysze nieoczekiwanie zniknęli. Pełna złych przeczuć skierowała się w stronę domu. Kiedy doszła do miejsca, gdzie zniknął tłum, jakaś siła odepchnęła ją  i dziewczynka upadła na ziemię. 

- Co… co to znaczy? – szepnęła do siebie.

Ponownie podeszła do niewidzialnej powłoki, zamknęła oczy i wsunęła tam rękę. Ku zaskoczeniu Mony jej dłoń zniknęła! Dziewczynka zaczęła powoli tam wchodzić i w końcu znalazła się jakimś tunelu. Po chwili zauważyła wielkie, mosiężne drzwi. Przysunęła do nich ucho i usłyszała tysiące ludzi kłócących się ze sobą. W pewnym momencie tłum ucichł i rozległ się donośny głos. Ten głos...

                        ***

Darek, Kaja i Michał po zniknięciu znaleźli się w tej samej komnacie co ostatnio. Spojrzeli po sobie i zgodnie stwierdzili, że coś się tutaj zmieniło. Ktoś tu był.

- Do stu piorunów! Czy Mona zatkała to przejście? Nie, na pewno nie. Cały plan poszedł na nic! Słuchajcie Nelka na pewno jest teraz u ojca i umiera, a my nie umiemy zmienić przeszłości! Na dodatek ktoś tu był i na pewno miał do tego powód! - zaczęła krzyczeń Kaja.

Jej przyjaciele nic na to nie powiedzieli. Spojrzeli się w górę a tam ujrzeli otwarty otwór.

- Co... co tam jest? - zaczął Michał.

- Musimy się o tym przekonać! Ktoś widział drabinę? 

Z góry przepraszam za wszystkie błędy i szybką akcję! Przepraszam też za fabułę, bo się trochę pogubiłam. Ktoś wprowadził Nelkę, że szła z przyjaciółmi na spotkanie z Moną, ale przecież ona była u ojca. To możecie sprawdzić w 18 części. Wątek od kiedy straciła przytomność został nieskończony i mam nadzieję, że zostanie dociągnięty. Mam nadzieję, że rozumiecie... ;)

I jeszcze raz przepraszam, że ten rozdział jest taki słaby...

PATRZCIE NA DWIE NOTKI PONIŻEJ! WAŻNE SPRAWY ORGANIZACYJNE!